Od početka ove godine, u Srbiji, šest novorđenčadi, od kojih dvoje sa Downovim sindromom, je ostavljeno u porodilištu, što je neslavni rekord u posljednjih deset godina.
Plač napuštenih beba se razlikuje od plača drugih beba. Ovaj plač kao da traži zagrljaj, ljubav – najveći je utisak medicinskih sestara i doktora iz porodilišta u srbijanskom Leskovcu koji brinu o bebama kojih se majke odreknu odmah posle porođaja, piše “Blic“
“Plač ostavljene bebe prestane čim ga privijemo na grudi i počnemo da pjevušimo. Tada u njihovim očima vidite odraz vaše ljubavi i to je ono zbog čega budemo sretni”, priča doktorica Valentina Videnović.
Ona ističe da u leskovačkom porodilištu bebe prihvataju sa bolom: “Čuvamo ih kao svoju djecu, a ispratimo u suzama”.
“I prije desetak godina smo imali isti broj ostavljenih zdravih beba i to u rasponu od nekoliko dana, pa se porodilište pretvorilo u jaslice. Tada su djeca ostajala kod nas po tri, sada po mjesec dana”, prisjeća se Marina Kostić, najstarija među sestrama.
Sve tužne priče različite su na svoj način, ali emocije koje izazivaju bespomoćna ostavljena bića izazivaju slične emocije.
“U prvim danima potreba beba se ograničava na hranu, ali već od 10 dana traže društvo, da se maze i da im se priča”, objašnjava doktorica Mariana Nikolić Pavlović.
Ostavljene bebe su u posebnoj, toploj sobi, u sobi na ginekologiji, tamo gdje stroga pravila ne dozvoljavaju kućnu atmosferu – ovdje tvrde, uspjevaju da im nadoknade ljubav majke i oca, bake i djeda.
“Kada majka odlazi, a mnoge i ne okreću glavu, bebe su veoma uznemirene, kao da znaju da im se nešto prelomno dešava u životu. Međutim, od tog trena, one prestaju da budu brojevi i postaju naša djeca. Sa svakim danom ljubav je jača, toliko da ih ne odvajamo od naših grudi. Iako bi trebalo čitavo vrijeme da budu u svojoj sobi, mi ih stavimo na rame pa ih nosimo sa sobom. Najviše vremena provodimo s njima u sestrinskoj sobi”, pričaju sestre…